Een duidelijk gegeven, een herkenbaar gevoel en een eenvoudige verwoording, dat lijkt Verleyens recept te zijn voor een boekje voor beginnende lezers. Lien mag naar oma, daar eet ze altijd lekkere taratata. Tante Jo zal haar brengen met de bus. Maar dan ziet tante een aardige jongen, ze kussen zo lang dat ze niet merken dat de bus vertrekt, met Lien erin. Bij de witte toren stapt Lien uit, ze weet dat die halte dicht bij oma is. Hoe goed ze ook oppast, ze loopt verloren. Gelukkig helpt een vriendelijke mevrouw haar, en gelukkig is ze niet bang van grote honden.

Verleyen vindt een behoorlijk evenwicht tussen de weergave van gebeurtenissen en gevoelens en maakt die emoties vooral duidelijk in wat Lien doet en denkt: "haar lip wordt lang" in plaats van "ze voelt zich verdrietig". Ook de ontmoeting tussen tante Jo en de jongen is suggestief en door woorden als 'opeten' en 'bips' ook grappig voor kinderen: "Ze springt naar buiten. Recht in de armen van de jongen. Ze pakt zijn hoofd beet. Ze lacht. En ze doet haar mond open. Gaat ze hem opeten of zo? De jongen kan niet meer weg. Maar dat wil hij ook niet. Hij legt zijn handen op haar bips!" In dit fragment blijkt ook hoe de auteur zijn tekst expressief maakt door de zinsbouw te variëren. Verder maakt hij regelmatig gebruik van klanknabootsingen en dit alles binnen de beperkingen van AVI-niveau 3 en leesindex 111.

De uitgave is verzorgd met harde kaft, ruime bladspiegel en illustraties die afwisselend in kleur en in zwart-wit zijn uitgevoerd. De typische, robuuste en tegelijk popperige figuren van Erika Cotteleer drukken op een krachtige manier gevoelens uit. Vooral de tederheid treft ze raak. Als Lien verloren loopt en op haar rug valt, drukt de compositie haar gevoel van angst uit. Dit eenvoudige verhaal over verloren lopen en weer terechtkomen en vooral over bang en toch dapper zijn, heeft heel wat te bieden aan prille lezers. [Jan Van Coillie]

Omdat haar ouders haar niet zelf naar oma kunnen brengen, wordt tante Jo ingeschakeld voor de klus. Die let echter onderweg niet goed op, waardoor Lien helemaal alleen in de bus terecht komt. Hoewel ze bij de juiste halte uitstapt, is het nog een heel gezoek voordat ze veilig bij oma belandt. De illustraties zijn afwisselend in kleur en in zwartwit en zijn opgezet in krachtige lijnen. Ze laten weinig details zien. De tekst is in de illustraties geplaatst, wat hier en daar de leesbaarheid niet ten goede komt. Leuk verhaal voor beginnende lezers vanaf ca. 7 jaar.